انواع استاندارد Wireless
انواع استاندارد 802.11
اولين بار در سال 1990 بوسيله انستيتيو IEEE معرفي گرديد كه اكنون
تكنولوژيهاي متفاوتي از اين استاندارد براي شبكه هاي بي سيم ارائه گرديده است .
802.11
براي روشهاي انتقال FHSS(frequency hopping spared spectrum ) يا DSSS (direct sequence
spread spectrum ) با سرعت 1 Mbpsتا 2Mbps در كانال 2.4 GHz قابل استفاده مي باشد.
802.11a
براي روشهاي انتقال OFDM (orthogonal frequency division multiplexing ) با سرعت 54Mbps در كانال 5GHz قابل استفاده است.
802.11b
اين استاندارد با نام WI-Fi يا High Rate 802.11 قابل استفاده در روش DSSS بوده و در شبكه هاي محلي بي
سيم نيز كاربرد فراواني دارد همچنين داراي نرخ انتقال 11Mbps مي باشد.
802.11g
اين استاندارد براي دستيابي به نرخ انتقال بالاي 20Mbps در شبكه هاي محلي بي سيم و در
كانال 2.4GHz كاربرد دارد.
802.11b 2.4 گیگاهرتز 5-11 مگابایت بر ثانیه
802.11g 2.4 گیگاهرتز 25-54 مگابایت بر ثانیه
802.11a 5.0 گیگاهرتز 25-54 مگابایت بر ثانیه
802.11n 2.4 گیگاهرتز 100-200 مگابایت بر ثانیه
استاندارد جديد IEEE 802.11n
پس از سال‌ها
انتظار براي پايان جنگ استانداردها، شبكه‌هاي بي‌سيم براي استاندارد 802.11n
پرسرعت آماده مي‌شوند. توان كاري بالا و رسيدن به آستانه 100Mbps،
نشان مي‌دهد كه براي اولين‌بار فناوري بي‌سيم رقيب شبكه‌هاي كابلي FastEthernet
شده است. البته جك‌هاي Ethernet تا مدت‌ها ناپديد
نخواهد شد. 802.11n با محاسبه اين
چشم‌انداز آمده است كه باعث برتري شبكه‌هاي بي‌سيم بر شبكه‌هاي كابلي شود. اين
استاندارد تا سال 2008 كامل نخواهد شد، اما محصولات زيادي كه از Pre-N
استفاده مي‌كنند، كم‌كم در قفسه فروشگا‌ه‌ها ظاهر مي‌شوند. بر اساس پيش‌نويس
استاندارد نهايي، اين محصولات ميزان عبور و توان عملياتي بالاتري را هم براي Access point)
AP) و هم براي دستگاههاي ميزباني كه از چيپ‌ست‌هاي
مشابه از يك توليدكننده استفاده مي‌كنند، ارائه مي‌نمايند. اين تشابه شايد براي
ادارات كوچك يا خانه‌ها خوب باشد، اما براي مكان‌هاي حرفه‌اي Pre-N
مزيت چنداني ندارد؛ چرا كه اكثر دستگاههاي كاربران فقط از استانداردهاي كم سرعت‌تر
802.11a/b/g پشتيباني مي‌كنند و بروز كردن تمام دستگاه‌ها
به Pre-N يك كار غيرعملي است. به ويژه اين‌كه قابليت
كار بين توليدات Pre-N كم است. به عنوان
مثال، شركت NetGear دو نوع توليد Access point
دارد: WN511B (كه بر مبناي چيپ‌ست Broadcom's
Intensi-Fi است) و WN511T
(كه برمبناي چيپ‌ست Morvell's Top Dog است) و ادعا مي‌كند
كه هر دوي اين‌ها با نسخه 0.1 پيش‌نويس 802.11n
سازگار است. اما وقتي يك ميزبان كه برمبناي يك نوع چيپ‌ست Pre-N
به يك Access Point بر اساس يك نوع چيپ‌ست Pre-N
ديگر وصل مي‌شود، حداكثر سرعت آن به ندرت به عملكرد 802.11g
مي‌رسد. از طرف ديگر، تعداد كمي محصول وجود دارد كه به Pre-N
توجه نشان داده‌اند. براي اين‌كه استاندارد فعلي802.11n
فقط نسخه 0.1 آن هم به صورت پيش‌نويس نسخه نهايي است، محصولاتي كه بر اساس اين پيش‌نويس
كار مي‌كنند، ممكن است با استانداردهاي تأييد شده سازگار نباشند. هر چه نسخه پيش‌نويس
كامل‌تر مي‌شود، اكثر مشكلات مربوط به كار توليدات مختلف كمتر مي‌شود. به همين
خاطر توليدكنندگان بايد بتوانند قابليت بروز شدن نسخه نهايي را با استفاده از نرم‌افزار
بروزرساني براي محصولاتي كه در اواخر سال 2007 توليد مي‌شوند، تضمين كنند. تا آن
زمان سازمان‌ها به دنبال استفاده از توان فناوري Multiple
output MIMO ،Multiple
input) MIMO) خواهند بود . يكي از مشخصات اصلي 802.11n
است كه در دستگاهي چون Blue Secure Access Point 1700
از Blue Socket نيز به كار رفته است. البته اين دستگاه از
فناوري Pre-N استفاده نمي‌كند،
بلكه از فناوري مشابه آنچه در 802.11n
وجود دارد، استفاده مي‌كند و بر اين ادعا است كه توان كاري هر نوع ميزباني را
افزايش مي‌دهد (كه شامل تجهيزات موجود، 802.11a/b/g
هم مي‌شود). غير از Blue Socket،
هيچ‌يك از توليدكنندگان WLAN هنوز هيچ محصول
مبتني 802.11n توليد نكرده است.
اما اگر802.11n از نسخه پيش‌نويس
به نسخه استاندارد نهايي برسد، همان‌طور كه در مورد 802.11g
اتفاق افتاد، انتظار داشته باشيد كه اين توليدكنندگان راه‌حل‌هاي موقتي، از قبيل
قابليت بروز شدن Access Point كه از نسخه
نهايي802.11n پشتيباني مي‌كند
را ارائه دهند. قابليت‌هاي MIMO MIMO
اساس فناوي 802.11n است؛ درست مثل
فناوري Orthogonal Frequency-devision
Multiplexing) OFDM) كه باعث افزايش سرعت 802.11a/g
مي‌شد، MIMO با استفاده از
پديده‌اي به نام multipath سرعت 802.11n
را افزايش مي‌دهد. مسير چندگانه به اين دليل اتفاق مي‌افتد كه يك سيگنال بين يك Access
point و ميزبان مي‌تواند از چند مسير مستقل عبور
كند (همان‌طور كه در شكل نمايان است). با ارسال جريان اطلاعات مختلف در هر مسير
سيگنال (معروف به تسهيم فضايي Spatial Multiplexing):
و افزايش توان هر مسير، توان مؤثر كلي نيز افزايش پيدا مي‌كند. البته يك نكته وجود
دارد و آن اين‌كه، هر جريان اطلاعات منفرد به يك آنتن روي هر دو سمت فرستنده و
گيرنده نياز دارد. البته شبكه‌هاي 802.11a/b/g
از هر دو باند 204 گيگاهرتز و پنج گيگاهرتز استفاده مي‌كنند، ولي 802.11n
استفاده بهتري از باند پنج گيگاهرتز خواهد كرد. مديران شبكه نياز دارند تجزيه و
تحليل‌هاي WLAN خود را با گرفتن
بسته‌هاي اطلاعات به صورت بي‌درنگ در Access Point
يا كنترل‌كننده به دست آورند. همچنين مديران بايد آگاه باشند كه ميزبان‌هاي قديمي
هنگامي‌كه از 802.11n استفاده مي‌كنند،
توان كاري كلي را پايين مي‌آورند. توجه به هسته افزايش توان كاري شبكه‌هاي بي‌سيم
مستلزم تقويت قابل‌توجه پهناي باند موردنياز در هستهِ شبكه است. هرAccess point
مبتني بر 802.11n قادر خواهد بود
توان كاري 100Mbps داشته باشد. اين
مقدار چهار برابر سرعت بيشتر نسبت به 25Mbps
در شبكه‌هاي 802.11a/g است و در نهايت
تراكم را در كنترل‌كننده‌هاي توليدكنندگانWLAN
افزايش مي‌دهد. به عنوان مثال، يك كنترل‌كننده Access point
100 802.11n وادار خواهد شد به صورت تئوري با ترافيك 10Gbps
كار كند. البته در حالت بهره‌داري توان كاري 10 تا 25 درصد اين مقدار خواهد بود. اين
راه‌حل چند قسمت دارد، اما هنوز به صورت كامل توسط توليدكنندگان اجرا نشده است.
پيش از هر چيز كابل ارتباطي بين كنترل‌كننده و Access point
بايد گيگابيتي باشد. هسته شبكه نيز با توجه به ارتباط داخلي لينك‌ها كه امروزه با
سرعت 10Gbps و در آينده 40Gbps
خواهد بود، سريع‌تر خواهد شد. مسئله مهم ديگر اين است كه رمزنگاري و موتورهاي
ديواره آتش كنترل‌كننده‌هاي امروزي بايد پيشرفته‌تر شوند. به عنوان مثال، كنترل‌كننده
Aruba 2400 از چهل‌وهشت، Access point
پشتيباني مي‌كند، اما توان ديواره آتش آن 2Gbps
است. شايد امروزه اين مقدار به ايجاد گلوگاه منجر نشود، ولي اگر Access pointها به 802.11n
ارتقا يابند، اين سرعت جاي بحث دارد. به‌رغم وجود اين مشكلات، آينده 802.11n
به نظر روشن مي‌رسد. درست است كه نسخه پيش‌نويس استاندارد و نسخه 0/1 در ماه مي
منتشر شده است، ولي تأييد نهايي آن تا سال 2008 اتفاق نخواهد افتاد و اين فرصت به
توليدكنندگان داده خواهد شد تا موضوع بروز شدن 802.11n
را حل كنند. 802.11n ،MIMO
را تقويت مي‌كند 2 * 2، 3 * 2، 4 * 4. اين شماره‌ها به سيستم‌هاي جديد گردش چرخ‌ها
هيچ ارتباطي ندارند، بلكه دلالت بر اين دارند كه چند آنتن و جريان داده مستقل در
دستگاههاي MIMO مورد استفاده
قرار مي‌گيرند. يك سيستم 3*2 مي‌تواند دو تا مسير ديتا جداگانه بفرستد و سه تا
آنتن دريافت كننده داشته باشد. به عنوان مثال، اضافه كردن آنتن اضافي دريافت
سودمند است؛ چرا كه دستگاه به صورت خودكار اطلاعات تمامي آنتن‌هاي دريافت را
تركيب و رمزگشايي مي‌كند. (در نتيجه سيگنال قوي‌تر مي‌شود). اين كار باعث افزايش
احتمال انتقال كامل و بدون خرابي اطلاعات مي‌شود. اما اين مزيت باعث افزايش هزينه
مصرف برق مي‌شود. از اين نظر براي Access point
جاي نگراني وجود ندارد. اما براي لپ‌تاپ‌ها و ديگر دستگاههاي سيار اين مسئله مهم
است. MIMO همچنين مي‌تواند براي افزايش محدوده شبكه‌هاي
بي‌سيم توسط روش موسوم به شكل‌دهي پرتو (beam forming)
يك انتقال را در جهت ميزبان مورد استفاده قرار دهد. به جاي ارسال اطلاعات روي يك
آنتن، همان انتقال اطلاعات مي‌تواند به صورت هوشمندانه انجام شود. اين كار از طريق
چند آنتن انجام مي‌شود كه باعث افزايش كيفيت سيگنال دريافتي در قسمت نهايي مي‌شود.
البته اين به صورت يك بخش رسمي استاندارد پيش‌نويس نيست، بلكه به اين صورت است كه
اين كار براي پشتيباني از پيام راديويي تك و تنظيمات آنتن اضافه شده است كه براي
دستگاههاي با مصرف كم، مثل دستگاه فرستنده و گيرنده VoIP،
مفيد است.
جهش در آمريكای شمالی و اروپا
6 مگاهرتز و در ژاپن 5 مگاهرتز می‌باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر